Katar

 

Do niedawna byłem przekonany, że Katar to broń wywodząca się z Bliskiego Wschodu. Bynajmniej nie z powodu Altaira z Assasain's Creed, lecz pewnego azjatyckiego państwa ze stolicą w Doha. Niemniej tak naprawdę katar wywodzi się z południowych Indii. Trudno ustalić kiedy dokładnie powstała ta broń. Można przyjąć, że pierwsze dowody na jej istnienie pochodzą z okres ok. X-XIII w., a dużą popularność zyskały w okresie XVI-XIX w. Służy ona do zadawania szybkich, niespodziewanych pchnięć. Szczególnie biegli w walce katarami wojownicy byli również zadawać cięcia i parować ciosy przeciwników. Cechą szczególną kataru jest poprzeczny uchwyt w kształcie litery "H", który oddziela ostrze od dłoni użytkownika oraz proste i obustronnie zaostrzone ostrze. Katar ma zazwyczaj proste trójkątne ostrze o długości ok. 20 cm (całość mierzyła ok. 40-50 cm). Niemniej występują wersje o "widelcowym", "pofalowanym" lub zakrzywionym ostrzu. Siła pchnięcia katarem była tak duża, że ostrze niekiedy było pogrubiane, aby uniknąć jego wygięcia lub złamania.

Była to zabójcza broń z powodu wygodnie usadzonej rękojeści, ułatwiającej zadawanie silniejszych i szybszych ciosów niż przy użyciu zwykłego sztyletu. Katar był używany w walce szczególnie na bliskie odległości, głównie ze względu na swoją skuteczność przy przebijaniu ubioru ochronnego przeciwnika (w tym kolczug, a nawet zbroi płytowych), a jego użycie przypominało zadawanie ciosów bokserskich.

W późniejszym okresie pojawiły się katary z rozkładanymi na boki ostrzami, jednak dyskusyjna jest praktyczność wykorzystania bojowego takiej broni. Niektórzy twierdzą, że bardziej pełniły one funkcję gadżetu-pamiątki dla turystów mającego działać na wyobraźnię, niż broni, która można było wyrządzić większą krzywdę niż standardowym katarem.

Indyjscy możni często nosili ozdobne katary jako oznakę swego statusu społecznego. Ich rękojeści były emaliowane, wysadzane klejnotami lub nawet pozłacane. Z uwagi na wilgotny i gorący klimat pochwy do katarów często były wykonywane z materiałów (jedwab, aksamit), a nie stali.

Katar w D&D: 3e (u dołu) i 4e (u góry)

Podobno byli i tacy, co z parą katarów ruszali na polowanie na słonie, czy nawet... tygrysy. Zabicie tej bestii z użyciem tej broni było uważane za oznakę szczególnej odwagi i umiejętności bojowych.

Katar pojawił się w ekwipunku poszukiwaczy przygód do D&D 3e i 3,5e jako broń prosta (sztylet do pchnięć), zadająca 1k4 obrażeń kłutych i potrójne obrażenia przy trafieniu krytycznym (20 x 3). Z kolei w D&D 4e był już bronią nadzwyczajną (lekkie ostrze) zapewniająca premię +3 z biegłości do ataku (większość standardowych broni miała premię +2) zadającą 1k6 obrażeń kłutych jako poręczna broń o potężnym krytyku. Niemniej w D&D 5e katar zniknął ze zbrojowni.

 

Obrażenia: 1k4 (kłute)

Właściwości: finezyjny (finnese), lekki (light)

Specjalne:

Potężny krytyk. Przy trafieniu krytycznym rzucasz na obrażenia zadane bronią nie dwukrotnie, lecz czterokrotnie. Ta premia nie liczy się do obrażeń wynikających innych źródeł takich jak np. ataki specjalne (m. in. ukradkowy atak Łotra, zguba kolosów Łowcy, Przewaga bojowa Wojownika) czy dodatkowe obrażenia magiczne zapewniane przez broń (np. 1k6 obrażeń od ognia)

Wykrwawienie. Cel trafiony krytycznie katarem musi wykonać rzut obronny na Kondycję o ST 8+premia z biegłości i Siły lub Zręczności atakującego (w zależności od tego, która premia została doliczona do trafienia przez atakującego) lub zadana mu rana zacznie obficie krwawić i na początku swojej tury będzie otrzymywał ilość obrażeń ciętych równych ilości premii z biegłości atakującego. Cel przestanie się wykrwawić jeżeli jego rana zostanie skutecznie opatrzona, co wymaga sukcesu w teście Mądrości (Medycyna) o ST równej ST oblanego wcześniej rzutu obronnego lub cel odzyska punkty wytrzymałości dzięki magicznemu leczeniu (m. in. zaklęcie lub mikstura).